نوعی فکرکردن

ترجیح میدم تنها راه برم

تا این که با کسی راه برم که هیچ حرف مشترکی و علاقه مشترکی باهاش ندارم

الان که نوشتمش احساس میکنم خیلی یدیهیه

احساس میکنم خیلی عمومیه

احساس میکنم کسی نباشه که بهش اعتقاد نداشته باشه

حتی احساس میکنم  یک ادم بزرگ گفته باشه

اگه نگفته باشه که دم خودم گرم به نام خودم میزنمش خخخ

ولی جدا از این حرفها حتی اگه بدیهی و تکراری باشه هم دلم نمیاد ادامه ندم

چون حال کردم راجبش بنویسم ذهنیاتم

میدونین حرفم خیلی کلیه پس جنسیتی نکنین حرفام چه واسه زن بازن چه مرد با مرد چه مرد با زن فرق نمیکنه

به نظرم ادم عذاب میکشه تو این حالتها

درحالت عادی مگر دلیلی مجازی وجود داشته باشه یعنی مثلا مرد با مرد سواستفاده مالی و موقعیتی و غیره مرد بازنم طبییعتا شهوت و ظاهرگرایی یابازهم مالی و موقعیتی و غیره حتی

ولی از اونجا که روح ها کلیت امور انسان رو دردست دارن بعد یک مدت واقعا به قول ارتشیا به مرحله نکش میرسن و جدایی رخ میده

نمیدونم واسه شما هم اتفاق افتاده ولی واسه من یک نفس تنگی به وجود میاره

خیلیا میگن بعضی ها روابط عمومیشون بالاست میتونن از هردری حرف بزنن و بلاخره از سریال خرم سلطان و چرا رامبد جوان از سحر دولت شاهی طلاق گرفت و این مزخرفات بلاخره حرف مشترکی به وجود بیارن

ولی اقا من نه روابط عمومیم بالاست نه همچین هنری دارم و نه میخوام داشته باشم

چون ترجیح میدم تو زمینه هایی که بهشون علاقه دارم خیلی حرف برای گفتن داشته باشم تا از هرزمینه ای حرفی

نمیدونم شاید غلط باشه ولی واقعا نمیتونم حداقل واسه یک مدت طولانی باکسی که حرف مشترک و روحیات مشترک ندارم درارتباط باشم

شاید جدا از تعصب و طرف گیری واقعامشکل من باشه

و ادم باید باهمه بلاخره از چیزی حرف بزنه و هنر باشه

ولی خب نمیدونم چرا هنر نچسبیه واسه همینم هست که شاید ادم محبوبی نیستم

درکل شاید اما مهم این که من با مدل خودم حال میکنم و فکرمیکنم حال کردن با مدل خود یکی از نیازهای اساسی روحی باشه