خانواده
7 8 سال پیش یک دختر در جواب پرخاشهای خواهرش که مدام به پدرومادر انگ جهت گیری میزد،این جمله رو با لبخندی تلخ گفت
و حالا باز بعد 7 8 سال ناخوداگاه باز یک پسر در جواب پرخاشهای برادرش که اون هم مدام انگ جهت گیری به پدرومادر می زد،این جمله رو با همون لبخند تلخ گفت.
7 8 سال پیش اون جمله از سوی اون دختر عملی شد،اون دختر چندسال بعد گذروندن طرحش که اتفاقا طرحشم دور از خونه بود،ازدواج کرد و واسه همیشه از اون خونه رفت،و حالا بعد گذشت 7 8سال اون دختر با ازدواج منطقی ای که کرد یک زندگی خوب و ساده و موفقی داره و در کنار شوهرش و بچه هاش با این همه مشکلات امروزی کنار هم به خوبی و صفا زندگی میکنن،در این حد که اون خواهر کمک های فراوونی از این دختر می گیره.
راستش معلوم نیست بعد 7 8سال اون پسر هم به موفقیت نسبی ای که اون دختر دست پیدا کرد برسه،چرا که خیلی از سختی ها و تلاش هایی که اون دختر کرد رو پسر تجربه نکرد،اما خب همین که اون پسر هم حرفش عملی کنه خودش میتونه شروع یک احتمال موفقیت باشه.
اما در پس همه اینها مهمترین نکته یکارچه نبودن این خانواده است نگران کنندست،چرا که حالا تقصیر سمت هرکدوم باشه که اصلا بحثی سر قضاوت نیست که حق با کیست،اون زمان خودش در اعمال رفتار وعاقبت افراد مشخص میکنه،مهمترین نکته همان آسیب خوردن خانواده است که به هم پیوستگیش روز به روز گسسته تر می شود.
این یک درد همیشگیه،واسه کسایی که خانواده پرستن و همواره برای لذت خانواده که خودشون هم جزیی از اون هستن تلاش میکنن نه برای لذت هاس صرف مخصوص خودشون..
مجموع خانواده های خوب بدون شک اجتماع خوب می سازه و البته بالعکس.
امیدوارم دیگه کسی اون جمله رو نشنوه تا مبادا ستون خونواده ای بلرزه....امیدوارم.
